Ο Ελληνικός Διαλογισμός

Στάση και  Πράξη  ζωής στα ανηφορικα μονοπάτια του Ολύμπου

και όχι καθιστικής βουδιστικής απραξίας σε τσάκρας  άστατης  ευτροφίας

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

Ο Ελληνικός Διαλογισμός είναι ο μοναδικός τρόπος καθάρσεως της ψυχής, η οποία πρέπει να είναι καθαρά, όχι μόνο κατά την εγρήγορσιν, αλλά και κατά την διάρκειαν των ονείρων της. Με την καθημερινήν προσπάθειαν κατανοήσεως των γεγονότων, η αυτοκινούμενη ψυχή αναλαμβάνει τόσον κατά την διάρκεια του ύπνου όσον και κατά την εγρήγορσιν την επαναφοράν της ορθής κρίσεως, της ισορροπίας και της γαλήνης εις τον άνθρωπο

, αφ΄ενός ως προς τον εαυτόν του και αφ΄ετέρου ως προς τους άλλους. Ο πρωινός και ο βραδυνός διαλογισμός παραδίδουν εις την λογικήν την  καθοδήγησιν της ψυχής, η οποία μετά την νυχτερινήν της κάθαρσιν οδηγείται εις τα απαστράπτοντα νοητικά πεδία. Εκεί λαμβάνει γνώσιν του τι πρακτέον προς της εγέρσεως της και επανέρχεται την επομένη ημέραν ευδιάθετος και ενεργητική εις τις υποχρεώσεις της.. Αντίθετα η αμύητος ψυχή περιφέρεται ανερμάτιστος, δια των ονείρων, απ΄όπου κανένα όφελος δεν θα προσκομίση δι΄την επομένην. Ετσι κουρασμένη βαρύθυμος θα επιστρέφει στην βασανιστικήν  καθημερινότητά της μέχρι εξαντλήσεως, ως δούλη, το σώμα της.Η επιτυχής σκόπευσις του διαλογιζομένου , δια του αρχετυπικού ΤΟΞΟΥ της ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΥ ΕΝΤΟΛΗΣ «ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ», θα κινητοποιήση τα λιμνάζοντα ύδατα, εντός των οποίων κατοικεί η κρατιά δράκαινα, η Πυθώ-σήψις-αμάθεια.Η επιτυχής βολή θα την ανασύρη εις την επιφάνειαν των συναισθηματικών υδάτων.

Τόξον ,το Απολλώνιον, είναι ο Ελληνικός διαλογισμός, ο οποίος και θα εξοντώσει τον Πύθωνα.

Ο Μουσαγέτης Απόλλων, οδηγεί με την επτάχορδον λύραν τον χορόν των Μουσών-Μυήσεων, συνδεδεμένος μετά της μητρός των, Μνημοσύνης. Άνευ μνήμης δεν θα δύναται να υπάρξει μύησις, φωτισμός της διάνοιας, ώστε να επέλθη η σοφία- Αθηνά..Μνημοσύνη είναι η Πέμπτη σύζυγος εκ των εννέα του Διός, και ευρίσκεται στο κέντρο, μεταξύ της πρώτης της Μήτιδος και της ενάτης της Ηρας. Ενισχύει δε τις μνημονικές ικανότητες των συζύγων του Διός και των τέκνων  αυτών.Ο Ορφικός Υμνος της Μνημοσύνης πρέπει να είναι ο πρώτος των Ιερών λόγων προ της ενάρξεως του Ε.Δ. και να έπεται ο Υμνος του Απόλλωνα. Πρώτος αλλά και ύστατος στόχος είναι η σταδιακή αφύπνισις της μνήμης που θα γίνει ο προπομπός της αναμνήσεως των προηγούμενων μας βίων. Γα να ανακαλύψουμε εκ νέου τα ίχνη της ταυτότητάς μας είναι ανάγκη να επανασυνδεθούμε με την ατομικήν μνήμην του τρέχοντος βίου μας, την ικανήν να επιφέρη την ποθητήν αυτογνωσίαν. Η Μνήμη είναι η έδρα του Ε.Δ. και δεν πρέπει να καταστραφεί το κυριώτερον ανθρώπινον εργαλείον της νοητικής μας αναπτύξεως.Κατά την αρχαιότητα η αποστήθισις των Ομηρικών Επών, του Ησιόδου και των επικών ποιητών ήταν η παρακαταθήκη αφ΄ενός της παραδόσεως των ηθικών αξιών και της αρετής και αφ΄ετέρου της ενδυναμώσεως της μνήμης δια του ρυθμού και της αρμονίας του εμμέτρου λόγου.

Ετσι η αποστήθισις των αρχαίων κειμένων και Ορφικών ύμνων με ωραίαν άρθρωσιν, σταθεράν φωνήν εις φυσιολογική έντασιν, είναι μία εξαιρετική προετοιμασία της ψυχής δια την ενδυνάμωσιν της μνήμης της και την είσοδό της εις τον Ε.Δ. Μνήμη και Αρετή πρέπει να επανέλθουν εις τον  προσκήνιον του βίου μας, εάν μας ενδιαφέρει να επαναπροσδιορίσωμεν την ατομικότητά μας δραπετεύοντας εκ της αγελοποιημένης εποχής μας. Επίσης οι Έλληνες καιρός είναι να ανακαλύψουν τον δικό τους τρόπο του διαλογίζεσθαι, που είναι ο Ελληνικός και είναι οι φυσικοί δικαιούχοι του και συνάδει με την ίδιαν των την ουσία, αντί να τρέχουν  στον ξένον Ανατολικόν. Αλλωστε μεταξύ των δύο αυτών τρόπων διαλογισμού υπάρχει μία διαμετρικώς αντίθετος φορά.

Ο  μεν Ελληνικός απαιτεί την αυστηράν παρακολούθησιν της σκέψης δια να πειθαρχήση ο νούς, με εργαλείον την αυτοπειθαρχίαν της μνήμης, ενώ ο Ανατολικός, απαιτεί μεν την πειθαρχία εις άλλους τομείς καταργώντας όμως την σκέψιν και απαιτεί το κενόν.Η μνήμη εις τον Ανατολικόν διαλογισμόν και σε άλλες διάφορες σχολές, παραμένει στο περιθώριο και μάλιστα σε μία εποχή η οποία την ακρωτηριάζει εσκεμμένως ολοένα και περισσότερο. Αυτό λοιπόν είναι ξένο ως προς τον Έλληνα ,που ανήσυχος εκ φύσεως  εις μεγάλην νοητικήν κινητικότητα και απειθάρχητος, δεν δύναται να δημιουργήσει το νοητικόν κενόν που απαιτεί ο Α. Δ.

Οι στόχοι του Ε.Δ. είναι υψηλοί. Ο καθαρός Απολλώνιος στόχος μας εν αρχήν , θα είναι η ενδυνάμωσις της μνήμης, δια να πετύχουμε την κάθαρσιν του εαυτού . Ο τελικός σκοπός είναι το «ΟΡΘΩΣ ΠΡΑΤΤΕΙΝ», ως προυπόθεσις της ευδαιμονίας, το οποίον έχει την έδραν του εις το δίπολον αυτό, του αυτοελέγχου και της αυτοκαθάρσεως, ώστε εις το μέλλον να ενεργοποιηθή η καθολική μνήμη του τετελειωμένου ανθρώπου.Το ζητούμενον εις την Αρχαίαν Ελληνικήν διανόησιν είναι η «Ορθοπραξία» και όχι η ευεργεσία το «ΕΥ ΠΟΙΕΙΝ».Κατά τον Πλάτωνα, το «Ορθώς Πράττειν» είναι επακούλουθον της σοφίας και εξασφαλίζει στον άνθρωπο την ευδαιμονίαν. Συνεπώς ο δρόμος δια την ευδαιμονίαν περνά από την σοφίαν δια της ορθοπραξίας.

Η σχεδιαστική αναπαράστασις του Ε.Δ. ανταποκρίνεται εις τα δύο ακραία σημεία του ορίζοντος, την Δύσιν και την Ανατολήν. Η περιστροφή της ψυχής είναι σύμφωνος με την πρώτην κίνησιν της περί άξονα, της μητρός της , της Γής.Ας φανταστούμε ένα συμβολικόν κύκλον του βίου που τον διασπούν δύο ημικύκλια του ημερονυκτίου. Το άνω ιμισφαίριον είναι της εγρηγόρσεως και το κάτω του ύπνου και των ονείρων.Τα δύο  αντιθετικά άκρα του οριζοντίου άξονος του είναι μας είναι τα δύο άκρα του Ισημερινού, η Δύσις και η Ανατολή και συμπίπτουν με την προ του ύπνου και την μετά του ύπνου νοητικήν εργασίαν της ψυχής. Αυτά τα δύο άκρα σηματοδοτούν τα σημεία των Μουσών και εκεί πραγματοποιείται η συνειδησιακή μεταβολή. Είναι σε αυτά τα σημαντικά ψυχικά σημεία που πρέπει να πραγματοποιείται καθημερινώς ο διαλογισμός δια να έχει προσδοκούμενα αποτελέσματα, ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑΝ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ. Εις τα δύο ημίσεα του κύκλου, λέει η Ελληνική Γλώσσα ότι ευρίσκονται τα μυητικά δρώμενα. Η ψυχήν δεν έχει άλλον τρόπον να λάβη την εσωτερικήν γνώσιν των παρελθόντων, των παρόντων και των μελλόντων  και να συμβούν ταυτοχρόνως ενοποιημένων εις ενιαίον συνειδησιακόν σύνολον.

Η ΜΙΣΥΣ              ΗΜΙΣΕΑ

ΜΥΗΣΙΣ                ΣΗΜΕΙΑ

Είναι εντυπωσιακό, το ότι ο εναλλασόμενος ημερονύκτιον κύκλος, ανάμεσα στην εγρήγορσιν και τον ύπνο-όνειρα αναπαριστάται με μία ανερχόμενη και κατερχόμενη καμπύλη και μοιάζει με έναν έρποντα όφιν. Συμβολικώς, οριζοντίως επι της γής ευρίσκεται η ράβδος και ο είς όφις, το ήμισυ του Κηρύκειου του Ερμού.  Μένει ο  δεύτερος όφις και η  ανύψωσις του Κηρυκείου εις τον μεσημβρινόν δια την ολοκλήρωσιν καθέτως των δύο εναλλασσομένων δυναμοενεργειών /όφεων της ψυχής. Όταν οι Πυθαγόρειοι έλεγαν « το δ΄εν Απόλλωνα» απέβλεπαν δια της ομοιώσεως εις την ενότητα, την οποίαν επεφύλασσεν ο Απόλλων εις τας ψυχάς που διετήρουν την ενότητα τους αδιατάρακτον.

Το «ΓΝΩΘΙ ΣΕΑΥΤΟΝ», η προτροπή του Δηλίου Δ+ΗΛΙΟΥ Απόλλωνος σηματοδοτεί την έναρξιν του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΎ.

Η Πυθαγόρειος προτροπή  «Πή παρέβην; Τι δ΄έρεξα; Τι μοι δέον ούκ ετελέσθη;»

(Τι παρέβην, τι έπραξα, τι έπρεπε να πράξω και δεν το έπραξα;)οδηγεί στην Απολλώνια εντολή, γι΄αυτό και υπάρχει στενή σύνδεσις  Πυθαγόρα και  Απόλλωνος.

Ποια είναι η αιτία της διπλής άγνοιας του ανθρώπου;;;«….Τους δε άλλους ανθρώπους λανθάνει οκόσα εγερθέντες ποιούσιν, οκώσπερ οκόσα εύδοντες επιλανθάνονται.» (Από τους άλλους , όμως ανθρώπους διαφεύγει το νόημα όσων κάμνουν κατά την εγρήγορσιν, όπως ακριβώς λησμονούν όσα κάμνουν στον ύπνο τους…»

ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ

Η γενεσιουργός λήθη και η συγκλονιστική ταραχή των αλόγων μορφών της ζωής,  δεν μας επιτρέπουν την αναγνώρισιν εκείνων , τα οποία κατ΄ουσίαν αγνοούμε διότι νομίζουμε ότι τα γνωρίζουμε.Το είναι της ουσίας μας δεν είναι ενοποιημένον και συντίθεται εκ της διττής ανθρώπινης φύσεως  ¨,

α. των ενστίκτων επιθυμητικού του ορατού σώματος και

β. του αοράτου συναισθηματικού/θυμοειδούς της ψυχής και της λογικής /λογιστικού/μνήμης του νού. Αυτά δρούν αυθαιρέτως, άνευ γνώσεως, με τρόπον ανεξάρτητον και διεσπασμένον το έν του άλλου, επιφέροντα συγκρούσεις, σύγχυση και ταραχήν εις το «ΕΙΝΑΙ» μας.

Θα πρέπει να εξέλθη του εαυτού του δια να καθορίση το στίγμα του εις τον χωροχρόνον επι της νέας βάσεως, η οποία θα σταθεροποιιήση την αντικειμενικήν του πραγματικότητα. Αυτό έχει στόχον την πραγματικήν αναγνώρισιν του «εγώ» όπως το προσλαμβάνουν  οι άλλοι , και όχι αυτό που ο ίδιος οίεται, φαντάζεται ότι είναι. Σκοπός αυτού είναι όχι για να μάθουμε την γνώμη που έχουν οι άλλοι για μας, (άλλωστε μπορεί να είναι λανθασμένη ή κακόβουλη) άλλά για να αναπτύξουμε την διάκρισιν μεταξύ της αλήθειας και του ψέματος.Εκτός αυτού ο βίος μας είναι ο πραγματικός συνήγορος του εαυτού μας.Μέσα μας λοιπόν ενυπάρχει η γνώσις της αλήθειας,όμως κωλυόμεθα να την ανακαλύψουμε λόγω των παθών, των παρεμβαλλομένων υπό του κόσμου γενέσεως. Λήθη και Οιησις και ανυπόστατοι φαντασιώσεις και άμετροι επιθυμίαι πρέπει να αφαιρεθούν, προκειμένου να ακαλουθήση η επιστροφή εις τον εαυτόν μας λέγει ο Πρόκλος.

Μνήμη, κάθαρσις και αρετή , ουσία του Ελληνικού διαλογισμού, απαιτούν έμπρακτον , αναπάσαν στιγμήν του βίου, εγρήγορσιν δια την ανάπτυξιν του « Γνώθι σαυτόν», η οποία επέρχεται κατόπιν συνειδητών επιλογών δια της ελευθερίας της βουλήσεως, ώστε Ακάθεκτοι δε να προχωρήσουμε εις την εκπλήρωσιν της εντελεχείας μας.

Τραγική ειρωνία των μικρών ψυχών μας, οι οποίες παρουσιάζουν την χαώδη ασυναρτησίαν της διαρκώς ανανεούμενης αλλοπροσάλλου σκέψεως, των φαντασιώσεων, της συναισθηματικής ασταθείας και των αναξέλεγκτων επιθυμιών σωματικής ηδονής και προσκαίρων απολάυσεων. Όλα αυτά μετατρέπουν εις «αυτόματον» το όν , το οποίον παντελώς εστερημένον  βουλήσεως είναι «καθεύδον». Το σημερινόν αυτοματοποιημένον ον δεν αντιλαμβάνεται ότι η υποτιθέμενη εν εγρηγόρσει κατάστασις του ευρίσκεται εν υπνώσει λόγω της αδράνειας της ψυχής του η οποία το κρατεί δέσμιον εις τον ύπνον , των άνευ τέλος ονείρων , εξαιτίας της αποστερήσεως του της κλασσικής ΑρχαιοΕλληνικής παιδείας.

Το τέλειον αυτόματον είναι το παντελώς εστερημένον ελευθερίας βούλησεως , υποκείμενον , το  οποίον εν αγνοία του δέχεται αθεάτους καταλυτικάς επιρροάς μεταβαλλόμενον από ανθρώπινον όν με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά εις άβουλον τεμάχιον της μάζης. Μάζα είναι ο αδιαμόρφωτος όγκος στοιχείων. Ανθρώπινη μάζα είναι η καθοδική εξομοίωσις των ανθρώπων με στόχον όπως παρασυρθή  το άτομο εις την ομοιμορφίαν, δια της παγκοσμιοποήσεως όλων των εκδηλώσεων της ζωής. Και αυτό εσχεδιάσθη με στόχον τον αποπροσανατολισμό του δια της αποκτήσεως αποκλειστικώς υλικών αγαθών. Ετσι το σύστημα χρησιμοποιεί τρείς απλές μεθόδους.

Α. Την κατάργησιν της κλασσικής παιδείας και αντικατάστασίν της με επαγγελματικόν προσανατολισμόν, ουδέν σχόλιο εδώ.

Β. την εξωτερικήν  και εσωτερικήν ομοιομορφία των ανθρώπων.

Γ.την χειραγώγησιν του χρόνου, ο οποίος αφιερώνεται αποκλειστικώς εις την απόκτησιν πάσης φύσεως υλικών αγαθών και άλλες ανόητες ασχολίες.Ετσι ο άνθρωπος-μάζα ακολουθεί τον συρμόν, ομοιόμορφον ανδρικόν και γυναικείον πρότυπον,, ίδιες κινήσεις, περπάτημα, συμπεριφορά, ρούχα καταργούνται τα φύλα και ισοπεδώνονται. Ο αφανής στόχος μείωση του πκηθυσμού και συχγρόνως λαγνεία και εκμαυλισμός με σκοπόν την αποχαύνωσιν των. Η διατροφή του με υβριδικά προιόντα με φθοροποιούς ουσίες για να φθείρει την υγεία του. Οι νέοι σήμερα με τα ακουστικά στα αυτιά απορροφημένοι σε εκκωφαντικούς ήχους παραμένουν άνευ σκέψεως στόχων, προσδοκιών και οραμάτων. Το αυτόματον όν δεν αντιλαμβάνεται την στερεότυπον επανάληψιν των πράξεων της καθημερινότητας του, εφόσον αυτές δεν απαιτούν παρατηρητικότητα και οργανωμένη αυτόβουλον ανεξάρτητον σκέψιν.

Οι εσωτερικές συνήθειες των επαναλαμβανόμενων σκέψεων νεκρώνουν την γόνιμον δημιουργικήν συλλογιστικήν και εκδηλώνονται με διάφορες επαναληπτικές φράσεις, ασκόπου φλυαρίας, κοινοτυπίας συμβουλών, άνευ ουσίας αναμνήσεων παρελθόντος, στερεότυπα αντιδράσεων οργής ή θλίψης σε κάποια τραυματικά συμβάντα. Ετσι κρατείται πάντα δέσμιος των συνηθειών του, έρμαιο της ανθρωποφάγου ονειροπόλου διαθέσεως του, λόγω της δογματικής αδιαλλάκτου εσωτερικής στάσεως με το αδιαπραγμάτευτον  των «πιστεύω « του, εξαιτίας απουσίας εσωτερικής διαλεκτικής , ανησυχητικών ερωτημάτων και ελλείψεως συνακολούθων επαναπροσδιορισμών. Μέσα δε από τα» μαξιλαράκια»της ψυχής, τα υπνωτικά, το κάπνισμα, το ποτό, τα ναρκωτικά και όλα αυτά τα υποκατάστατα εξαπατήσεως του εαυτού, τα ον προσπαθεί να αποφύγη ή και να λυτρωθή από τον ψυχικόν πόνον, πρόδρομον σωματικών παθήσεων. Σαν τελικό αποτέλεσμα, το αυτόματον άνθρωπος παραμένει εις την διπλήν άγνοιάν του . την έλλειψιν ή την υπερβολήν κάθε σκέψεως συναισθήματος, επιθυμίας, ανελευθερον, ταλαίπωρον και δυστυχές, διότι ο ανεξέταστος βίος εις ουδέν διαφέρει της φάτνης των αλόγων.

Εξ αποστάσεως, ο Ηράκλειτος, ο Πυθαγόρας, ο Σωκράτης, και ο Πλάτων παρακολουθούν την ματαίαν πομπήν των ναρκωμένων ψυχών και θλίβονται δια τον α-σ- κοπον πόνον, του άνευ κόπου αποδεχθέντος τα της αυτοματοποιημένης μάζας, μακράν της φιλοσοφίας και της ευδαιμονίας, την οποία η εφηρμοσμένη αρετή εις τον βίον δύναται να προσφέρη.

Ο πόλος Α+πόλλων, ο ομού πολών, ο πάλλων και ο βάλλων, είθε να βάλλη δια των νοητών του βελών-ακτίνων, φωτίζων την ενδοχώρα του είναι μας!

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΙΑ-ΛΟΓΙΣΜΟΣ. Η ΜΥΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΝΙΟΧΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΑ.

ΑΛΤΑΝΗ ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ

Κατά τον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟ το ζητούμενο είναι να συγκρατεί την νοητική κινητικότητα χωρίς όμως να την καταργεί όπως εξαναγκάζει ο Ανατολικός Διαλογισμός, ώστε να ακρωτηριάσει τις έμφυτες ιδιότητες του. Γιατί ο Νούς είναι η δύναμη της επεξεργασίας των ορθών συλλογισμών δια μέσου της φρόνησης και της πειθαρχίας που οδηγούν στις πρέπουσες και δέουσες ενέργειες. Ετσι οι ανάγκες δεν καταργούνται αλλά εκλογικεύονται.
Στο Δύσβατο όμως αυτό μονοπάτι της Γνώσης και της Αλήθειας θα συναντήσουμε τις ΑΝΤ-ΣΤΑΣΕΙΣ, οι ΕΝ (τός) μας ΣΤΑΣΕΙΣ που είναι κατά της αντικειμενικής Ηλιακής πραγματικότητας.
Το ΕΓΩ θέτει τα όρια και φυλακίζεται εντός της γεω-κεντρικής του προσωπικότητας.
Το ΕΜΕΙΣ, της Ηλιο-κεντρικής μας ατομικότητας, είναι η απελευθέρωση αυτών ορίων.
Γύρω από τον Ηλιο κινούνται κυκλικώς ο Λόγος, η Μορφοποίηση του ανθρώπου, το σώμα του, η ανδρεία, ο Νούς και ο Χρόνος, μέσα στον οποίο θα ζήσει. Ο Ηλιος τους συντονίζει όλους γύρω από αυτόν. Μας ζεσταίνει αλλά έχει και βέλη και σκοτώνει την σήψη.
Η πρώτη μας αντίσταση είναι η άγνοια μας, η αμάθεια και η νωθρότης.
«Αύτη άρα η άγνοια των κακών η αιτία και η επονείδιστος αμάθεια.» Σωκράτης «Αλκιβιάδης»
Η δεύτερη είναι η δοκησισοφία. Τραγική η κατάσταση της ψυχής όταν βυθίζεται στο χάος της «μείζονος ψευδοδοξίας» της υποκειμενικής γνώμης.
Η Τρίτη είναι η έλξη των σωματικών ηδονών. Επιπόλαιο και αυταπατώμενο το άτομο, παρασυρόμενο από τα ένστικτά του και την ικανοποίηση των παθών του και των επιθυμιών πιστεύει ότι είναι ελεύθερος και είναι αναφαίρετο δικαίωμά του και ότι ένας ανεξέλεγκτος βίος τον οδηγεί στην επιτυχία και την ευτυχία. Ηδονές και λύπες είναι οι Π-ύλες ,οι οποίες οδηγούν αδήριτοι το άτομο στην προσκόλληση και την «φυλάκισή» του. Πλάτωνας «ΦΑΙΔΩΝ»
Η τέταρτη είναι η άρνηση αυτοελέγχου. Το άτομο μένει άναυδο μπροστά στην αλήθεια που του αποκαλύπτεται από τον εσωτερικό του διάλογο. Όλες του οι ψευδαισθήσεις για τις φαινομενικές καλές προθέσεις του διαλύονται και αυτό δεν το αντέχει η γεωκεντρικήν προσωπικότητα με αποτέλεσμα να απομακρύνεται.
Η Πέμπτη είναι η έλλειψη διακρίσεως. Η έλλειψη ορθής κρίσης είναι πολύ σοβαρή, γιατί το άτομο δεν είναι σε θέση να διακρίνει την διαφορά και την φύση των πνευματικών του και των σωματικών αναγκών, συγχέοντας τα με τα συναισθήματα του.
Η έκτη είναι η μείωση προσωπικότητας. Το άτομο φοβάται να μειώσει την εγωπάθεια του και οχυρώνεται πίσω από τις εγωιστικές του αντιστάσεις, θωρακίζεται πίσω από τις αυταπάτες του για τον περισπούδαστο εαυτό του, ώστε να μην καταρρεύσουν τα τείχη της ασάφειας , των ανακριβειών, της αμετροέπειας, των ιδιοτελών και άδικων κινήτρων των πράξεων του, διαιωνίζοντας έτσι τον εγκλωβισμό του.
Πρώτο μεγάλο βήμα είναι η ανάπτυξη της ΒΟΥΛΗΣΗΣ . Η ελευθερία της βούλησης είναι η κορωνίς όλων των λειτουργιών της ψυχής και είναι διαφορετική της Θέλησης, που συνοδεύεται από την Λησμοσύνη.Γιατί η ψυχή άβουλη εξαπατάται συνεχώς από τον εαυτό της και ως τούτου ΛΗΣΜΟΝΕΙ, προκειμένου να ικανοποιεί τα πάθη της, άνευ υπολογισμού των συνεπειών των επιλογών της.
Αντίθετα ελεύθερη η ΒΟΥΛΗΣΗ ρέει μεταβαλλόμενη εις τον ΧΡΟΝΟ. Πριν από οποιαδήποτε απόφαση, συλλέγει και ταξινομεί και αξιολογεί όλα τα αναγκαία στοιχεία. Είναι μία πολύ δύσκολη ενέργεια και απαιτεί μεγάλη εγρήγορση. Μετά όμως από μία μακράν κυοφορία η υπομονή της ΑΥΤΟ-ΠΕΙΘΑΡΧΙΑΣ γεννά με τον ασφαλή τρόπο την ΒΟΥΛΗΣΗ.
Η οδός που άνοιξε ο Ε.Δ. είναι η επίγεια οδός της ψυχικής μας υγείας, η οποία οδηγεί στην Ατομικότητα/Ηλιοκεντρισμό της ψυχής. Αυτοπειθαρχία είναι η προυπόθεση και η πρώτη βαθμίδα της αυτοεξέλιξης μας και μας φέρνει κατευθείαν εις το «ΓΝΩΘΙ ΣΕΑΥΤΟΝ».

Το Ελληνικό Πνεύμα, Διαλεκτικό, Διαλογιστικό, Διακριτικό, Εξεγερμένο, Απελευθερωμένο, Πυρφόρο,
των μεγάλων στοχαστών, φιλοσόφων, μυστών,
Δημιουργικό, Ζωοποιόν, Ελεύθερο, ο Έρωτας Φάνης

και …η Δημιουργία του Κόσμου!

Η έμφυτη πρωταρχική νοημοσύνη και η εξελλισσομένη συνείδηση

που αυτοπαρατηρείται και γνωρίζει τον Εαυτό της μέσω της ΖΩΗΣ.

ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

· Η φιλοκαλία, δηλαδή η αγάπη για το ωραίο.
· Το μέτρον.
· Η ευθύτητα και η παρρησία.
· Ο ανθρωπισμός.
· Η αγάπη της ελευθερίας.

Ο Ελληνικός Διαλογισμός άπτεται της φιλοσοφίας του Πλάτωνα,ο οποίος εξερευνά και μελετά την ψυχή, επιθυμώντας να μας εντάξει στο Σύμπαν, εξηγώντας μας ότι δεν είμαστε μονάς υπάρχουσα εκτός του παντός, αυθύπαρκος, αλλά όντα εντεταγμένα εις Εν Ολον, του οποίου αποτελούμε μέρος. Μέσα δε από τον Μύθο του Σπηλαίου, που εξηγεί στην «ΠΟΛΙΤΕΙΑ» του, θα ανακαλύψουμε την τρέχουσα πραγματικότητα μας.
Ο μύθος θέτει τον διαλογιζόμενο ενώπιον της οθόνης/βάθος του Σπηλαίου στον τοίχο του οποίου «βλέπει» μόνο ότι κάποιοι αόρατοι καθοδηγηταί/θαυματοποιοί υποβάλλουν στο υποσυνείδητο του ανενόχλητοι και αναίσχυντα .Με την τακτική πρακτική του διαλογισμού τα σκιώδη εξωτερικά αντικείμενα/ γεγονότα, που προβάλλοντα στο βάθος του σπηλαίου, καθίστανται σταδιακά διακριτά και συνειδητά. Με την συχνή παρατήρηση των γεγονότων της ζωής, η διαδικασία μεταφέρεται στην εσωτερική αιτία εξαιτίας της οποίας προήλθαν τα εξωτερικά αποτελέσματα.
Ολη αυτή η εσωτερική διεργασία θα φανερώσει διαδοχικά τις πέντε περιόδους της εξελικτικής/ανελικτικής κίνησης μεταβάλλοντας σταδιακά την συνείδηση του.
-Η πρώτη περίοδος είναι μέσα στο Σπήλαιο/κοινωνία. Δεμένος στον αυχένα και στα πόδια ο άνθρωπος, ακινητοποιημένος σωματικά αλλά και νοητικά βλέπει τις σκιές και τα απεικάσματα/είδωλα πάνω στον βράχο. Η παιδεία είναι άχαρος, ασυντόνιστος, αδιάφορος και άνευ έμπνευσης και έτσι ο δεσμώτης παραμένει στο σκότος της διπλής άγνοιας. Ποτέ δεν βλέπει ο ένας το πρόσωπο του άλλου, απρόσωποι, αδιάφοροι, αμέτοχοι στην χαρά ή στην λύπη μεταξύ τους, χωρίς επικοινωνία, όλα αυτά μαζί με την ομοιομορφία και την μονοδιάστατη θέαση του ψέματος, σκοτώνουν την φιλία, την ευφυΐα, τις ενσυνείδητες επιλογές, την ευστροφία. Οι δεσμώτες/άνθρωποι κατακερματισμένοι καταναλώνουν τον χρόνο τους και την ενέργεια τους σε κατευθυνόμενες διόδους από την εξουσία που εκτείνεται σε όλους τους τομείς πολιτικό, θρησκευτικό ,κοινωνικό, εκπαιδευτικό. Ο άνθρωπος εκπαιδεύεται για την παραγωγή-δουλεία και κατανάλωση αγαθών, άνευ αρχών, αξιών, οραμάτων, ιδανικών.
Όμως ο Πλάτωνας μας υπενθυμίζει κάτι, ότι ο δεσμώτης δεν είναι καταδικασμένος σε αυτήν την αδήριτη ανάγκη της τραγικής του ακινησίας γιατί έχει ελεύθερα τα χέρια του και μπορεί να λύσει τα δεσμά του.Οι αλυσίδες δένουν σφιχτά το κεφάλι του στον αυχένα και τα πόδια του.
Ο δογματισμός συμβολίζει την ακινησία του νού που παραμένει κενός και στείρος χωρίς να αποκτά την πραγματική γνώση του κόσμου. Με τα πόδια του επίσης ακινητοποιημένα , συμπληρώνεται η εικόνα της νοητικής ακινησίας με την σωματική. Τα χέρια όμως που είναι ελεύθερα γιατί άραγε δεν χρησιμοποιούνται;;; Για τον απλό λόγο ότι οι δεσμώτες παρατείνουν εθελουσίως την φυλάκισή τους, γιατί είναι ικανοποιημένοι με τα δεσμά τους «βολεμένοι»και εφησυχασμένοι . Το ψεύδος είναι ο ύπνος της ψυχής τα δε όνειρα και οι φαντασιώσεις είναι εικασίες με τις οποίες αρέσκεται ο «καθεύδων θνητός» να συναναστρέφεται.
-Η δεύτερη είναι η περιπλάνηση. Το βίαιο λύσιμο των δεσμών το «εξαίφνης» και η επίπονος ανοδική πορεία από το βάθος του σπηλαίου προς την μοναδική έξοδο/διέξοδο. Εδώ έχουμε όλες τις αποτυχημένες απόπειρες αυτογνωσίας. Είναι η αναγκαία περιπλάνηση και αναζήτηση απαντήσεων σε όλα τα υπαρξιακά προβλήματα και ερωτήματα του ανθρώπου.
-Η Τρίτη είναι η ανεύρεση του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ. Είναι η μετάβαση μετ΄εμποδιών διαμέσου των υδάτων της λίμνης των συναισθημάτων , η εντρύφηση και μεθοδική ενασχόληση με τον διαλογισμό με το προκύπτον δίλημμα «ΤΙ ΠΡΑΚΤΕΟΝ».
Εδώ έχουμε εναλλαγή του φωτός και του σκότους, γιατί στην αρχή και μέσα στο εκτυφλωτικό φώς της ημέρας ο πρώην δεσμώτης δεν κατανοεί και δεν «βλέπει» ξεκάθαρα. Όμως με την συστηματική πειθαρχημένη Πυθαγόρεια διαδικασία του διαλογισμού αποκτά σταδιακά την αντίληψη της αντικειμενικής παραγματικότητας. Το συναίσθημα και η λογική ενώ στην αρχή βρίσκονται σε μία διαμάχη, λόγω των αμφιβολιών, αμφιταλαντεύσεων, μεταξύ της απάθειας, αμάθειας και νωθρότητας, αρχίζουν και εναρμονίζονται .Είναι μία μακρά περίοδος αναπροσαρμογής και ανακατατάξεων , της οποίας η χρονική διάρκεια εξαρτάται από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ανθρώπου. Αποκτά σιγά σιγά την ελευθερία βούλησης, σταθερότητα αποφάσεων με επίγνωση των συνεπειών των πράξεων του, αυτοέλεγχο, χωρίς ταλαντεύσεις.
-Η τέταρτη αναφέρεται στην εφαρμογή του νέου κώδικα αξιών και της Αρετής , στην πράξη. Αυτό οδηγεί άλλοτε εις την αποτυχία ,λόγω του αδύναμου χαρακτήρος του διαλογιζόμενου ,ο οποίος επιστρέφει πίσω στο σπήλαιο , σαν «θαυματοποιός»-Σωτήρας» . Σε αυτό το σημείο το άτομο αν προτιμήσει την κακία , την ύλη και τις ηδονές θα επιστρέψει για να εκμεταλλευθεί και να υποτάξει τους συναθρώπους του με το να τους προβάλλει τα «θαύματά» του, για ιδίον όφελος δηλ. αλήθειες μόνο κατά το ήμισυ που είναι χειρότερο του ψεύδους. Οι άλλοι τον βλέπουν σαν «σωτήρα», γιατί ο τέως διαλογιζόμενος με μεγάλη αυτοπεποίθηση και με διάφορα «θαυματα» εξαπτά εύκολα τα θύματά του. Με προσωπείον γλυκύτατο, ευπροσήγορο, προστατευτικό, καταδεκτικό υποτίθεται ότι προσφέρει την βοήθεια και την γνώση (το πυρ και τα είδωλα) που οι ομοίοι του τροφοδοτούν και κινούν έντεχνα και αδρότατα αμειβόμενοι ποικιλοτρόπως (φήμη, δόξα, χρήμα). Όταν τα συμφέροντά του υπονομευθούν τότε θα δείξει και το σκληρό του προσωπείο και θα φανεί όλη η κακοήθεια η ασυνειδησία και η υποκρισία που κρύβει , ή θα
-Συνεχίσει τον δύσκολο δρόμο του προς την πραγματική εσωτερική γνώση της Αλήθειας και του Αγαθού, φθάνοντας στην κορυφή του όρους των στοχασμών, στο ΦΩΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ. Είναι σχεδόν αόρατος από τους συνανθρώπους του, δεν μετέχει σε κοινωνικές συγκεντρώσεις και πολλές άσκοπες συζητήσεις, ενώ παρατηρεί τα πάντα. Είναι ήρεμος και αυτάρκης, ενώ κρατεί την στάση του «παρατηρητή» ως προς την γνώση και τα γεγονότα. Γι΄αυτό και διέρχεται απαρατήρητος από τους άλλους.
-Η Πέμπτη περίοδος η ανιδιοτελής επιστροφή στο σπήλαιο για να βρεθεί με τους συνανθρώπους του και να μεταδώσει την γνώση του σε όσους επιθυμούν να τον ακούσουν. Ο διαλογιζόμενος επιστρέφει ακτινοβόλος , αναμιγνύεται με το πλήθος, κινείται πάντα ελεύθερα και ανώνυμα . Αναλαμβάνει εθελουσίως να δείξει μόνο σε αυτούς που επιθυμούν διακαώς να δούν. Δεν καταβάλλει καμία προσπάθεια να προσελκύσει ούτε να σώσει κανέναν και δεν θέλει να κερδίσει απολύτως τίποτε από κανέναν ούτε έχει στόχο τον προσηλυτισμό. Σκοπός του είναι η αφύπνιση του περιβάλλοντός του και το λύσιμο των δεσμών γι΄αυτούς που το αναζητούν, αλλά με πραότητα και μετριοπάθεια, άνευ εγωισμού και υπεροψίας και προπαντός χωρίς ιδιοτέλεια.

«ΑΝΑΓΚΗ ΚΑΙ Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΜΦΡΟΝΟΣ ΠΕΙΘΟΥΣ, ΗΠΕΙΘΑΡΧΙΑ»
Ποια η ουσία της Ανάγκης; “Tο μη ενδέχεσθαι άλλως έχειν» Αριστοτέλης.
Διότι η γένεσις του κόσμου έγινε ανάμεικτος,από την συνένωση του Νου και της Ανάγκης,επειδή ο Νούς διήθυνε την Ανάγκη με το να την πείθει. Διαμέσου αυτής, η οποία πείθεται από τα συνετά πειστικά επιχειρήματα, δημιουργήθηκε κατ΄αρχάς το Σύμπαν.
Ο Νούς αεί ών, προηγείται και έπεται η Ανάγκη. ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΤΙΜΑΙΟΣ
Έτσι ο ΕλληναςΦιλόσοφος Πλάτωνας καθοδηγεί τον άνθρωπο ,στο πως πρέπει να είναι η θεώρησή του. Η ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ – ΑΡΧΗ +ΠΕΙΘΟΥΣ . Τον απαλλάσσει από την τυφλή πειθαρχία σε αθέατους και μη κατανομαζόμενους νόμους της ανάγκης, την οποία ο Νούς την εντάσσει στην Λογική και την έμφρονο πειθώ. Η ανάγκη δεν διώκεται , δεν καταπιέζεται, αλλά εκλογικεύεται.
Για τον Ελληνικώς διαλογιζόμενο άνθρωπο η πειθαρχία είναι απαράδεκτος καταναγκασμός. Οποιοδήποτε σύστημα εξωτερικής πειθαρχίας, μεθόδου, θρησκείας, δόγματος, εξουσιαστή, διδασκάλου, καθοδηγητή, δεν ταιριάζει στον Έλληνα και σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο. Δεν δέχεται προσκυνήματα, ταπεινώσεις και εξαναγκασμούς, γιατί διαισθάνεται ότι αυτά είναι επιδέξιοι χειρισμοί αλλοτρίων σκοπιμοτήτων των «θαυματοποιών» για να περιορίσουν την αυτόβουλο κρίση των επιλογών του. Η εκ φύσεως ευκινησία των σκέψεων του Ελληνα, ο οποίος διακρίνεται δια την επινοητικότητά του δεν πρέπει να περιορισθεί.
Κατά τον Ελληνικό Διαλογισμό το ζητούμενο είναι να δρομολογηθεί μία άσκηση η οποία να συγκρατεί μεν την νοητική κινητικότητα, χωρίς όμως να την καταργεί, ακρωτηριάζοντας την.
Σύμφωνα με τον Πυθαγόρα, η πειθαρχία θα καταστεί εσωτερική ανάγκη και θα διέπεται από την πεποίθηση ότι Ελευθερία και ανεξαρτησία είναι έπαθλον ενός σκληρού αγώνα, για την εκπλήρωση του προορισμού του. Ο τετραπλός στόχος είναι Η ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ, Η ΑΥΤΟΠΕΙΘΑΡΧΙΑ, Η ΚΑΘΑΡΣΗ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ΚΑΙ ΤΟ «ΓΝΩΘΙ ΣΕΑΥΤΟΝ».

Η αρχή της έμφρονος Πειθούς δεν αναζητά αναγνώριση, κολακείες, και δεν καθιστά τον σκεπτόμενο άνθρωπο δουλικό απέναντι σε κανέναν. Αφήνει την ψυχή ελεύθερη, χωρίς εξωτερικό έλεγχο,καταναγκασμό ή φόβο.
Ο εντός μας Νούς είναι Διονυσιακός. Οποιος λαθεύει διασπά την αμέριστη φύση του με τον τρόπο που το έκαναν οι Τιτάνες . Ο Διόνυσος διαφυλάττει την μερισμένη μας νοητική φύση, από την γεωκεντρισμό, ενώ αντίστοιχα ο Απόλλωνας μας υποδεικνύει την ενοποιημένη αλήθεια της ΗΛΙΟΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΣ ΦΥΣΗΣ.
Επανασυνδεόμενοι με το εγκόσμιο ΦΩΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ και την Αλήθεια του Απόλλωνα, επιστρέφουμε στον Διόνυσο Ελευθερέα, ελευθερωτή της ψυχή μας!

Το Αγαθόν είναι το νοητόν απόκτημα «των ολίγων», που είναι οι επαίοντες, οι κατέχοντες την γνώση της Αρετής , ενώ τα αγαθά είναι τα υλικά αποκτήματα « των πολλών», που ενδιαφέρονται μόνο για τα υλικά πράγματα, αδιαφορώντας πλήρως για την Αρετή, αφού αδυνατούν να την αντιληφθούν.
Ποιο είναι εκείνο, το τόσο σημαντικό, που θα φανερώσει την Αλήθεια στον Νού και την Φρόνηση, που τον συνοδεύει;;;
Την απάντηση την δίνει ο Σωκράτης, που μιλά για την ανάμειξη του Νού και της Αλήθειας, με την τέλεια Αρετή και το Αγαθό , και είναι το Μέτρον που παίρνει τα ηνία της ψυχής και η ιδιότητα της Συμμετρίας, που την οδηγεί στην Ομορφιά. Η ψυχή κατακτώντας την, μέσα απο μία νέα προοπτική θέασης, είναι έτοιμη πλέον για την μεγάλη συνάντηση. Αυτή με την έννοια της ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ , «Η του Δικαίου Σύνεσις»
Οι Ελληνες όταν αναφέρονται στην έννοια της Δικαιοσύνης δεν την περιορίζουν στο δικανικό σκέλος, αλλά είναι η προυπόθεση της τελειώσεως της Ουσίας του ανθρώπου, που τον καθιστά ευδαίμονα. Η ολοκλήρωσή του, διαμέσου του «Το αυτού πράττειν», θα φέρει την Ειρήνη και την Ευδαιμονία τόσο στον ίδιον όσο και στη κοινωνία.

Δικαιοσύνη είναι η κοινή εσωτερική και εξωτερική συνισταμένη των τριών εσωτερικών μερών της Αρετής, που είναι ,ΦΡΟΝΗΣΗ, ΑΝΔΡΕΙΑ, ΣΩΦΡΟΣΥΝΗ.
Η Γνώση έχει την δυνατότητα να μεταδίδεται, και να γίνεται γνωστή πότε όμως είναι ωφέλιμος και πότε επιβλαβής;;; Η θρασύτητα και η αναισχυντία, είναι η αρνητική όψη της Φρόνησης, η αλαζονεία και η σκληρότητα η αρνητική όψη της Ανδρείας και η λαγνεία και ο ευδαιμονισμός ,της Σωφροσύνης. Ο άνθρωπος ενδέχεται να είναι σώφρων, ανδρείος και φρόνιμος, όμως να μην είναι αγαθός, λόγω Χαρα-κ-τήρα. Και η ΑΓΑΘΟΤΗΤΑ δεν επιβάλλεται , κατακτάται. Τι είδους Δικαιοσύνη θα μπορούσε λοιπόν να ασκήσει ένας τέτοιος άνθρωπος, όταν δεν κατέχει την «ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΩΝ ΑΓΑΘΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ». Και αυτή είναι η Μαντική, όπως απαντά ο Κριτίας στον Σωκράτη.
Ο Απολλώνιος Μαντικός Τρίποδας, ο ενοποιών τον χρόνο, είναι η υπερ-κείμενη γνώση Παρελθόντος, Παρόντος και Μέλλοντος. Ο “Μάντης” , έχοντας την εσωτερική οξυδέρκεια, εποπτεύει και διακρίνει την Αλήθεια, προς και κατά την εκδήλωση των πράξεων των ανθρώπων. Διότι ο άνθρωπος, ανόητος και μεριστός , επιμερίζει τον χρόνο, μη αντιλαμβανόμενος ότι το παρόν είναι το τέκνο του παρελθόντος, το οποίο ελησμόνησε, καθώς και το μέλλον θα είναι το τέκνο του παρόντος, το οποίον τον έχει κατακυριεύσει και τον κρατεί αιχμάλωτο. Το Μέλλον θα έχει κυοφορηθεί μέσα στην μήτρα των παραισθήσεων και των ψευδών προσδοκιών, που καμμία σχέση δεν έχουν με την Απολλώνια Μαντική, μέσα στην αδιάσπαστη συνέχεια της αιωνιότητας.
Το Μέλλον είναι σκοτεινό για όσους το προσδιορίζουν με βάση τις επιθυμίες και τις ορέξεις «του πολυκέφαλου θηρίου» (Πύθωνας), δεν είναι όμως απρόβλεπτο και επίφοβο για εκείνους, οι οποίοι οραματιζόμενοι την πραγματοποίηση του εσωτερικού ενδελεχούς αγάλματός τους, σμιλεύουν μεθοδικά, με κόπους και οξυδέρκεια, το ακατέργαστο μάρμαρο της εσωτερικής τους Ουσίας. Ο “μάντης” γνωρίζει ταυτοχρόνως «….τα τ΄εόντα τα τ΄εσσόμενα προ τ΄εόντα» λέει ο Ομηρος στην Ιλιάδα.
Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ – Πιστή – μένει στον εαυτό της, και η μέθεξη της Αρετής με το Αγαθόν πραγματοποιείται μέσω της υψίστης των επιστημών, της Απολλώνιας Μαντικής Δύναμης, που δεσπόζει της Αρετής και των μερών της, και φέρνει στην ψυχή την Διά-κριση διά της Δικαιοσύνης και το Μέτρον δια της Φρ- όνησης!

πηγη