ΣΩΚΡΑΤΗΣ

ΣΩΚΡΑΤΗΣ:ΔΑΙΜΩΝ (ΕΥΔΑΙΜΩΝ) ΔΑΙΜΩΝΑΣ - ΔΑ'I'ΜΩΝ (ΕΙΔΗΜΩΝ)
Η ΠΙΟ ΕΥΣΕΒΗΣ ΛΕΞΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
========================
ΣΩΚΡΑΤΗΣ :

Κατὰ τὴν γνώμη μου, αὐτὸ περισσότερο ἀπό ὁτιδήποτε ἄλλο χαρακτηρίζει τοὺς δαίμονες.

Ἐπειδὴ ἦταν φρόνιμοι καὶ «δαήμονες» (σοφοί) τοὺς ὀνόμασαν «δαίμονες».

Καὶ στὴν ἀρχαία γλῶσσα μας τὸ ὄνομα αὐτὸ ἀντιστοιχεῖ στὸ ἴδιο.

Σωστὰ λοιπόν καὶ αὐτὸς καὶ ἄλλοι ποιητὲς λένε ὅτι,
νὰ πεθάνει κάποιος ἀγαθός, μεγάλη τύχη καὶ τιμὲς ἀποκτᾶ καὶ γίνεται δαίμονας, σύμφωνα μὲ τὴν ὀνομασία τῆς φρόνησης.

Ἔτσι καὶ ἐγὼ λοιπὸν ἀντιλαμβάνομαι τὸν «δαήμονα», δηλαδὴ κάθε ἄνθρωπο, θεϊκὸ ὅσο ζεῖ καὶ ἀφοῦ πεθάνει, καὶ νομίζω ὅτι σωστὰ ὀνομάζεται «δαίμων».
=========================================
Τοῦτο τοίνυν παντὸς μᾶλλον λέγει, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, τοὺς δαίμονας• ὅτι φρόνιμοι καὶ <δαήμονες> ἦσαν, “δαίμονας” αὐτοὺς ὠνόμασεν•

καὶ ἔν γε τῇ ἀρχαίᾳ τῇ ἡμετέρᾳ φωνῇ αὐτὸ συμβαίνει τὸ ὄνομα.

λέγει οὖν καλῶς καὶ οὗτος καὶ ἄλλοι ποιηταὶ πολλοὶ ὅσοι λέγουσιν ὡς, ἐπειδάν τις ἀγαθὸς ὢν τελευτήσῃ, μεγάλην μοῖραν καὶ τιμὴν ἔχει καὶ γίγνεται δαίμων κατὰ τὴν τῆς φρονήσεως ἐπωνυμίαν.

ταύτῃ οὖν τίθεμαι καὶ ἐγὼ [τὸν δαήμονα] πάντ᾽ ἄνδρα ὃς ἂν ἀγαθὸς ᾖ, δαιμόνιον εἶναι καὶ ζῶντα καὶ τελευτήσαντα, καὶ ὀρθῶς “δαίμονα” καλεῖσθαι.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ. ΠΛΑΤΩΝ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΚΡΑΤΥΛΟΣ.

Έτσι, δημιουργήθηκαν οι λέξεις: δαιμόνιος, δαιμονισμένος, δαιμονόπληκτος, δαιμονιστής, δαιμονολατρία, πανδαιμόνιο κ. α.

Μ΄ αυτή τη σημασία μεταφέρθηκε και στην Εσπερία (Ιταλ: demoniaco, demonomania, pandemonio.

Γαλλ.: demon. Αγγλ.:daemon, daimon. Γερμ: Damon)

Φαίνεται ότι η λέξη δε στέριωσε ούτε και στην ελληνική πόλη Ευδαίμων, στην Ερυθρά θάλασσα, 1ο αιων. π.Χ.

Η λέξη που δήλωνε τον αγνό θεό των Αρχαίων έπρεπε να αποκτήσει αρνητική σημασία και από συνώνυμο του Θεού γίνεται συνώνυμο του Διαβόλου.

Ο καλός άγγελος γίνεται κακό δαιμόνιο.

Οι δαίμονες, πλέον, είναι τα κακά πνεύματα,( . ουαί τοις ηττημένοις. )

ο άγγελος του κακού, ο έκπτωτος άγγελος που έχει ως αρχηγό του τον σατανά (< satana στα εβραϊκά: ο αντίπαλος).


α) Ηράκλειτος «ήθος ανθρώπω δαίμων» (: Δαίμων/θεός για τον άνθρωπο δεν είναι παρά ο χαρακτήρας του),

β) Δημόκριτος (είναι υπόθεση της ψυχής η ευδαιμονία και η κακοδαιμονία),

γ) Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχεια (η ευδαιμονία είναι κάποια ενέργεια με τους κανόνες της τέλειας αρετής),

δ) Λυσίας, επιτάφιος, 78, «ο δαίμων ο την ημητέραν μοίραν ειληχώς απαραίτητος»,

ε) Ξενοφών, απομνημονεύματα, Α,1, «ως φαίη ο Σωκράτης το δαιμόνιον εαυτώ σημαίνειν»

Poseidonios O Rodios